Friday, April 18, 2008
'अरे खुशमन,जरा बाजुच्‍या गल्‍लीत जाऊन xerox करून आण बरं..'शेटजींची हाक ऐकू आली, नि मी भानावर आलो.पटकन्‌ कागद घेऊन,मी copy काढायला गेलो.पायर्‍या चढतानाच समोर मोरपिशी पदर सळसळला.निळ्‍याशार बांगड्‍यांनी भरलेल्‍या गोंडस हाताने, काचेचं दार ओढून घेत एक स्‍त्री अवखळपणे पायर्‍या उतरून गेली,नि खाली उभ्‍याअसलेल्‍या silver honda city मध्‍ये बसून,सर्रकन्‌ निघून गेली..गाडी स्‍वत: चालवत !! मी चकित होऊन बघतच राहिलो. डौलात निघताना,तिने किंचित तिरप्‍या नजरेने माझ्‍याकडे पाहिले का? खोडकर हसू ओठांवर येऊन, तिने ते दडवले का? की, मला भास झाला? नाही..भास कसा असेल? हो.. हसलीच ती ! ती, तीच होती !!हां..,त्‍याचे असे झाले..मी जिथे watchman ची नोकरी करतो,ते काबरा emporium आणि axis bank शेजारी शेजारीआहेत.चौक ओलांडताच, डाव्‍या हाताला या दोन्‍ही इमारती आहेत, त्‍यामुळे हिरवा सिग्‍नल मिळालेली वाहने या रस्‍त्‍यावरून वेगाने पुढे जातात. आमच्‍या इमारती समोर जरा मोकळी जागा असल्‍याने, तिथे गाडी ठेवायचा मोह प्रत्‍येकालाचहोतो. खरं तर ही जागा आमच्‍या ग्राहकांसाठी आहे.पण bank मध्‍ये येणारे व आसपास कामे असणारे वाहनचालक सारखे इथे गाड्‍या लावतातच; त्‍यामुळे मला फार सतर्क रहावे लागते. शक्‍यतो कुणाला मी गाडी ठेवू देत नाही; पण ही गाडीसर्रकन्‌ येऊन थांबली, नि चालवणारे साहेब झटकन्‌ उतरून, झपाझप bank मध्‍ये गेले. बाजूला या बाईसाहेब बसलेल्‍या!म्‍हणजे, जर गरज पडती, तर त्‍या गाडी काढू शकल्‍या असत्‍या..मी म्‍हंटलं, ठीक आहे,पाच मिनिटांनी बघू या..पण, साहेब काही आले नाहीत. बाईसाहेब मस्‍त एसीची हवा खात, गाणी ऐकत बसल्‍या होत्‍या. मी वैतागून त्‍यांना गाडीकाढायची खूण केली, तर त्‍यांनी driving seat कडे इशारा केला.रस्‍त्‍यावर दोन्‍ही बाजूंनी येणार्‍या जाणार्‍या गाड्‍या मधूनच या गाडीमुळे अडत होत्‍या, नि जोरजोरात horn वाजवत होत्‍या; अशीच दहा-बारा मिनिटे गेली. मध्‍ये एकदा शेटजीही गाडीकाढायसाठी मला ओरडले. परत एकदा मी बाईंशी बोलायला गाडीजवळ गेलो. म्‍हंटलं,'काय हो बाईंजी,किती वेळ झाला?traffic अडतंय ना..' त्‍या आपल्‍या काचेआड..परत मी,'पण इथे लावलीच का? मी तेव्‍हांच सांगत होतो ना..'मानेनेहो,हो, असे काहीसे सांगत त्‍यांनी सेल डायल केला..पण तो गाडीतच वाजला बहुतेक.. मी आपला बंद काचेवर बडबडकरत होतो.. मग मी काचेवर टकटक केलं; काच जराशी खाली सरकली.हातभर निळ्‍याशार बांगड्‍या खुळखुळ वाजवतत्‍या गोंडस हाताने खुणावले, व मोरपिशी पदरामागून आवाज आला,'हमें गाडी चलाना नहीं आता जी...."अरे रामा, आता करू तरी काय मी?? वैतागून मग एका लेनच्‍या गाड्‍या थांबवून, मी गाड्‍यांना पास दिला व रस्‍तामोकळा केला. तेवढ्‍यात कुठूनसे ते साहेब येऊन, ती गाडीही भुर्रकन्‌ निघून गेली. बघा ! झालं? मला काही बोलताहीआलं नाही त्‍यांना.. आणि म्‍हणजे....त्‍या बाईसाहेबांनी अगदी येड्‍यात काढलं की हो मला...!!मी अगदी किंकर्तव्‍यविमूढ असाच झालो होतो...आणि या madam नी आत्ता मला ओळखलं होतं,नक्‍कीच !!त्‍याशिवाय का ते खोडकर हसू डोकावलं होतं??......
Friday, April 18, 2008
Sunday, March 23, 2008
लघुतम कथा...
Sunday, March 23, 2008
शेजारच्‍या नानी सांगत होत्‍या, त्‍यांची आईबापावेगळी नात आज उदास आहे म्‍हणून; तिच्‍या परवाच येणार्‍या वाढदिवसासाठी घेतलेला frockफारच साधा, प्‍लेन आहे, तिला छान दिसणार नाही,म्‍हणून; म्‍हंटलं, माझ्‍याकडे पाठवा तिला..ती frock घेऊन आली. रंग छान गुलाबी होता. तिला म्‍हंटलं, माझ्‍याकडची सोनेरी लेस छान, नागमोडी लावून देते. तर, तिला ते फारच आवडले. पण लौकर देशील ना? आता मला frock छान दिसेल,म्‍हणाली.. तिला काही खरेदीसाठी गावात जायचेहोते. मी बरोबर येऊ का, विचारलं, तर ड्रायव्‍हर रामचाचांना घेऊन जाते, म्‍हणाली. मी तिला थोडेसं प्रेम आणि विश्‍वास दिला, तर छान खुलून आली होती......काल म्‍हणे, बिग बझारमध्‍ये, तिला चिडवणार्‍या नि चोरी करणार्‍या नऊ जणांना तिने पकडून दिले होते..आत्‍मविश्‍वास वाढताच, तिच्‍याजवळच्‍या आहे त्‍याच शक्‍तीने, केवढी मोठी कामगिरी बजावली होती....
शेजारच्‍या नानी सांगत होत्‍या, त्‍यांची आईबापावेगळी नात आज उदास आहे म्‍हणून; तिच्‍या परवाच येणार्‍या वाढदिवसासाठी घेतलेला frockफारच साधा, प्‍लेन आहे, तिला छान दिसणार नाही,म्‍हणून; म्‍हंटलं, माझ्‍याकडे पाठवा तिला..ती frock घेऊन आली. रंग छान गुलाबी होता. तिला म्‍हंटलं, माझ्‍याकडची सोनेरी लेस छान, नागमोडी लावून देते. तर, तिला ते फारच आवडले. पण लौकर देशील ना? आता मला frock छान दिसेल,म्‍हणाली.. तिला काही खरेदीसाठी गावात जायचेहोते. मी बरोबर येऊ का, विचारलं, तर ड्रायव्‍हर रामचाचांना घेऊन जाते, म्‍हणाली. मी तिला थोडेसं प्रेम आणि विश्‍वास दिला, तर छान खुलून आली होती......काल म्‍हणे, बिग बझारमध्‍ये, तिला चिडवणार्‍या नि चोरी करणार्‍या नऊ जणांना तिने पकडून दिले होते..आत्‍मविश्‍वास वाढताच, तिच्‍याजवळच्‍या आहे त्‍याच शक्‍तीने, केवढी मोठी कामगिरी बजावली होती....
Sunday, January 27, 2008
असे आमचे लोकनेते..
कालपासून डोके जरा भिरभिरलेलेच होते. शौरी आणि अमलचे बोरनहाण करायचे, तर तारखाच जमत नव्‍हत्‍या. त्‍यात दोन्‍ही मुलांच्‍या तब्‍येतींची कुरकुर.
ते तिळवण मुलांनी enjoy तर करायला हवे ना!
फोनाफोनी फार झाली, अन्‌ तारीख निघाली नाहीच. निघताना पुन: ह्‍यांची-माझी कटकट झालीच!
ते घरी राहून आवराआवरीची बरीच कामे करणार होते. कधी नव्‍हे तो मी free hand दिल्‍यावर,
त्‍यांना अगदी घाई झाली होती. कधी एकदा ही जात्‍ये, असे झाले होते. पण मला तसे दिसू तरी द्‌यायचे नव्‍हते ना! मला परत nobody loves me चे feeling आले..
झाले..लागले डोळे वाहायला! मग धडाधडा तयारी केली, नि निघाले एकदाची! भरीला बेगम अख्‍तरची गझल लावली नि शांतपणे रडत राहिले..
काल दोघांनी बेलापूरला जायचे ठरवले होते,पण मला एकटीलाच निघावे लागले.शनिवारी मोहरमची सुटी
आल्‍याने बँकेची कामे रखडली, सोमवारवर गेली.ती करण्‍यासाठी ह्‍यांना घरी राहणे भाग होते.
सगळं आवरताना निघायला बारा वाजले.तशी घाईही नव्‍हती, कारण मिनू चार वाजताच घरी येणार होती.
आता रस्‍ता जरा बरा झालाय नि वाहनांची गर्दीही आज कमी वाटली. जरा वेळाने लक्षात आले की, S.T.च्‍या बसेस जरा जास्‍तच जातायत, मुंबईच्‍या दिशेने.. मी काही फार वेगात नव्‍हते,
त्‍यामुळे बर्‍याच बसेस रोरावत मला overtake करत होत्‍या.
तासाभरात डोळेही कोरडे झाले,नि डोकेही जागेवर आले...तर, त्‍या सगळ्‍या बसेस भारतीय जनता पार्टीने hire केल्‍या होत्‍या.साठ तरी असतील. शिवाजी पार्कवर नरेन्‍द्र मोदींची जाहीत सभा होती,त्‍यासाठी मंडळी
निघाली होती. बसेस,खाजगी jeeps , cars चा ताफा निघाला होता, कुणाच्‍या खर्चाने,कोण जाणे!
एव्‍हांना दीड वाजत आला होता.हळूहळू रस्‍त्‍यात काही ठिकाणी थर्माकोलचे पेले, अर्धवट खाल्‍लेले lunch-packs यांचा सडा दिसू लागला. थांबलेल्‍या बसेस, भोवतीने त्‍या राजकारणी लोकांचा गराडा,
अन्‍नाची नासाडी.... सगळेच मन विषण्‍ण करणारे होते..
आता रागही यायला लागला. हा रस्‍ता आता four-lane होऊ घातलाय, तो असाच घाण ठेवणार आहोत का आपण?या नेत्‍यांची आणि पक्ष-कार्यकर्त्‍यांची हीच का जबाबदारीची जाणीव? ह्‍या लोकांना आपण निवडून देतो, ते समाजाची सेवा करायसाठी, की माज करण्‍यासाठी?
अन्‍न पिकवणारा शेतकरी आज आत्‍महत्‍यांच्‍या भोवर्‍यात सापडलाय, उध्‍वस्‍त होतोय,
आणि आपण अन्‍नाची अशी नासाडी करतोय? मग, एकेक आठवत राहिले...
श्रावण महिन्‍यात, ब्रह्‍मगिरीच्‍या फेरीनंतर मार्गभर पसरलेले चहादुधाचे पेले,खिचडीचा सडा.....
नवरात्रात, कालिकेच्‍या जत्रेनंतर सगळीकडे पसरलेला कचरा....
अनंतचतुर्दशी नंतर गणेशमूर्तींच्‍या अवशेषांनी विद्रूप बनलेले किनारे....
६डिसेंबरच्‍या मेळाव्‍यानंतर घाणेघाण झालेले शिवाजी पार्क....
कुंभमेळ्‍यानंतरचा गोदाघाट....
किती नि काय काय म्‍हणूनआठवायचे? नि येऊन-जाऊन घाणच आठवायची ना?
या ताफ्‍यातली ४० नंबरची बस बराच वेळ माझ्‍या पुढेच होती.मला अंतर राखावे लागत होते, नाही तर पिचकार्‍या screen वर आल्‍या असत्‍या ना!!
एका बसवर विजय सानेंच्‍या नावाचा फलक होता. हे आमचे इंदिरानगरवासी..पण ती बसही कचर्‍याने वेढलेलीच!मनाशी ठरवलं की यावर लिहायचेच.....photo ही घ्‍यायचे होते, पण एकटी होते, म्‍हणून गाडीतून नाही उतरले..
परवा, द्‍वारका सर्कलला सहा press-reporters ना, त्‍यांच्‍या तवेरा गाडीसकट kidnap करुन झोडले ना.......
ते तिळवण मुलांनी enjoy तर करायला हवे ना!
फोनाफोनी फार झाली, अन्‌ तारीख निघाली नाहीच. निघताना पुन: ह्‍यांची-माझी कटकट झालीच!
ते घरी राहून आवराआवरीची बरीच कामे करणार होते. कधी नव्‍हे तो मी free hand दिल्‍यावर,
त्‍यांना अगदी घाई झाली होती. कधी एकदा ही जात्‍ये, असे झाले होते. पण मला तसे दिसू तरी द्‌यायचे नव्‍हते ना! मला परत nobody loves me चे feeling आले..
झाले..लागले डोळे वाहायला! मग धडाधडा तयारी केली, नि निघाले एकदाची! भरीला बेगम अख्‍तरची गझल लावली नि शांतपणे रडत राहिले..
काल दोघांनी बेलापूरला जायचे ठरवले होते,पण मला एकटीलाच निघावे लागले.शनिवारी मोहरमची सुटी
आल्‍याने बँकेची कामे रखडली, सोमवारवर गेली.ती करण्‍यासाठी ह्‍यांना घरी राहणे भाग होते.
सगळं आवरताना निघायला बारा वाजले.तशी घाईही नव्‍हती, कारण मिनू चार वाजताच घरी येणार होती.
आता रस्‍ता जरा बरा झालाय नि वाहनांची गर्दीही आज कमी वाटली. जरा वेळाने लक्षात आले की, S.T.च्‍या बसेस जरा जास्‍तच जातायत, मुंबईच्‍या दिशेने.. मी काही फार वेगात नव्‍हते,
त्‍यामुळे बर्‍याच बसेस रोरावत मला overtake करत होत्‍या.
तासाभरात डोळेही कोरडे झाले,नि डोकेही जागेवर आले...तर, त्‍या सगळ्‍या बसेस भारतीय जनता पार्टीने hire केल्‍या होत्‍या.साठ तरी असतील. शिवाजी पार्कवर नरेन्‍द्र मोदींची जाहीत सभा होती,त्‍यासाठी मंडळी
निघाली होती. बसेस,खाजगी jeeps , cars चा ताफा निघाला होता, कुणाच्‍या खर्चाने,कोण जाणे!
एव्‍हांना दीड वाजत आला होता.हळूहळू रस्‍त्‍यात काही ठिकाणी थर्माकोलचे पेले, अर्धवट खाल्‍लेले lunch-packs यांचा सडा दिसू लागला. थांबलेल्‍या बसेस, भोवतीने त्‍या राजकारणी लोकांचा गराडा,
अन्‍नाची नासाडी.... सगळेच मन विषण्‍ण करणारे होते..
आता रागही यायला लागला. हा रस्‍ता आता four-lane होऊ घातलाय, तो असाच घाण ठेवणार आहोत का आपण?या नेत्‍यांची आणि पक्ष-कार्यकर्त्‍यांची हीच का जबाबदारीची जाणीव? ह्‍या लोकांना आपण निवडून देतो, ते समाजाची सेवा करायसाठी, की माज करण्‍यासाठी?
अन्‍न पिकवणारा शेतकरी आज आत्‍महत्‍यांच्‍या भोवर्‍यात सापडलाय, उध्‍वस्‍त होतोय,
आणि आपण अन्‍नाची अशी नासाडी करतोय? मग, एकेक आठवत राहिले...
श्रावण महिन्‍यात, ब्रह्‍मगिरीच्‍या फेरीनंतर मार्गभर पसरलेले चहादुधाचे पेले,खिचडीचा सडा.....
नवरात्रात, कालिकेच्‍या जत्रेनंतर सगळीकडे पसरलेला कचरा....
अनंतचतुर्दशी नंतर गणेशमूर्तींच्‍या अवशेषांनी विद्रूप बनलेले किनारे....
६डिसेंबरच्‍या मेळाव्‍यानंतर घाणेघाण झालेले शिवाजी पार्क....
कुंभमेळ्‍यानंतरचा गोदाघाट....
किती नि काय काय म्‍हणूनआठवायचे? नि येऊन-जाऊन घाणच आठवायची ना?
या ताफ्‍यातली ४० नंबरची बस बराच वेळ माझ्‍या पुढेच होती.मला अंतर राखावे लागत होते, नाही तर पिचकार्‍या screen वर आल्‍या असत्‍या ना!!
एका बसवर विजय सानेंच्‍या नावाचा फलक होता. हे आमचे इंदिरानगरवासी..पण ती बसही कचर्‍याने वेढलेलीच!मनाशी ठरवलं की यावर लिहायचेच.....photo ही घ्‍यायचे होते, पण एकटी होते, म्‍हणून गाडीतून नाही उतरले..
परवा, द्‍वारका सर्कलला सहा press-reporters ना, त्‍यांच्‍या तवेरा गाडीसकट kidnap करुन झोडले ना.......
Tuesday, October 9, 2007
अन्‍नदान...
परवा गंगेच्‍या काठावर फिरत असताना,एका खाणावळवाल्‍याचा बोर्ड वाचला, १००/५००/१००० माणसांना अन्‍नदान येथे करता येईल.राईसप्‍लेट,पुरी-भाजी,लाडू इ.चे दरपत्रकही लावले होते. मनाला एकदम बरे वाटले की,आता पितृपक्ष, वाढदिवस इ.च्‍या निमित्ताने लोकांना जेवू घालता येईल. मग त्‍या माणसाला भेटून,चौकशी करून, advance ही देऊनआलो,आजचं जेवण नक्‍की करून...आज बरोब्‍बर साडेबाराला तिथे पोचलो.खाणावळीसमोरच गाडी ठेवली व आत गेलो.स्‍वच्‍छ स्‍वयंपाकघर,स्‍वच्‍छ भांडी,स्‍वच्‍छ टेबलं..त्‍याने बसायला सांगितले तिथे बसलो.३/४ जणांची लगबग चालली होती.त्‍यांनी हळूहळू ४/५ मोठाली भांडी टेबलावर आणून ठेवली.एका मोठ्‍या पातेल्‍यामध्‍ये बटाट्‍याचा रस्‍सा, ३ मोठी भांडी भरून पुर्‍या व एका पिशवीत ३/४ किलो बुंदीचे लाडू; भांडी, अन्‍न अगदी स्‍वच्‍छ होते. बाहेर हळूहळू वर्दळ वाढू लागली होती. लहान-मोठी मुले, उघडी-वाघडी, झिपरी मुले आत डोकावून भांड्‍यांकडे नि आमच्‍याकडे बघत होती.मुली ढगळ कपडे व झिपर्‍या सावरत भोवती फिरत होत्‍या.नदीवरही स्‍नाने करणार्‍यांची, कपडे धुणार्‍या लोकांची लगबग सुरू होती.या नाशिकच्‍या गोदाघाटावर नेहमीच फिरस्‍ते,प्रवासी,भिकारी यांची गर्दी असते.क्रियाकर्मे, अस्‍थि-विसर्जन करणारी माणसे बोडक्‍या डोक्‍यांनी फिरत असतात, स्‍नाने करत असतात. बाया तशाच उघड्‍यावर आंघोळी, कपडे आटपत असतात.त्‍यांच्‍यातल्‍याही काही टेबलाकडे लक्ष ठेवून होत्‍या.मोहमाया सोडलेले so-called भगवे साधूही कोंडाळे करून इकडेच बघत होते. हातात कमंडलू, कडीचे डबे होते. खाणावळवाल्‍यांची व्‍यवस्‍था झाल्‍यावर,वाढायचा हाकारा केल्‍यावर,एकच झुंबड उडाली.आधी त्‍यांनी मला सगळ्‍या भांड्‍यांना हात लावायला सांगितले.२ पुर्‍या,त्‍यावर भाजी व लाडू असे माझ्‍या हातात देऊन,नदीत सोडून यायला सांगितले. मी निघाल्‍यावर एक पोरगा मला गाइड करायला माझ्‍या बरोबर आला..सोडा ना,जाईल ते पाण्‍यात;आता नमस्‍कार करा.....
नमस्‍कार करून, परत टेबलाकडे आलो,तोवर वाढायला सुरवात झालीच होती.पोरे मला-मला करत होती,धक्‍का-बुक्‍की करत होती.मोठी माणसे जरा मागे होती.म्‍हातार्‍या बाया एकीकडे,भिंतीशी उभ्‍या होत्‍या.साधूंचे कोंडाळेही अधीर झाले होते.सर्वांच्‍या नजरेत तीच ती आदिम भूक,जी माणसाला पोटासाठी काहीही करायला लावते. बरेवाईट वागायला भाग पाडते; लाज-संकोचही नष्‍ट करते, ती भूक! गोळाभर अन्‍नासाठी इतकी अजिजी,हातघाई करणारी ती माणसे बघून माझ्‍या पोटात कालवलं अगदी! रडू यायला लागलं.डोळे घळाघळा वाहू लागले. इतकं अन्‍न, इतकी मुलेमाणसे बघूनही खूप अपुरं-अपुरंसं वाटायला लागलं.कोण आम्‍ही? कितीसं अन्‍न?कुणाकुणाला पुरे पडणार ते?कशी भागणार भूक?ह्‍यांचीही स्‍थिती काही वेगळी नव्‍हती.आधी आम्‍ही विचार केला होता की,आपण बनवून आणू व आपल्‍या हातांनी वाढू,असं. पण आता बघत होतो की, हे असं वाढणं नि इतक्‍या लोकांना हाताळणं आम्‍हांला जमलं नसतंच! आमच्‍याने तर हे बघवलंही जात नव्‍हतं..आम्‍ही असाही विचार केला होता की, आपण त्‍यातलीच पुरीभाजी खाऊन घेऊ,प्रसाद म्‍हणून..म्‍हणून बाईंना दुपारी स्‍वयंपाकाला नको असं सांगितलं होतं;पण, तिथे खाणंही आम्‍हांला शक्‍य वाटत नव्‍हतं.बघता बघता अन्‍न संपत आलं.माणसंही आटोक्‍यात आली होती.पोरं हात रिकामे करून,पुन:पुन: मागायला येत होती.४/५ साधू तिथेच घोटाळत होते. मग ह्‍यांनी हिशेब चुकता केला व आम्‍ही निघालो.साधू खिडकीजवळ आले; खाना दिया,लेकिन दक्षना किधर मिली?..झालं..ह्‍यांना उखडायला वेळ लागणार नव्‍हता. पटकन्‌ पर्समधून ४०/५० रुपये काढून दिले नि निघालो, भरल्‍या मनाने,वाहत्‍या डोळ्‍यांनी आणि रिकाम्‍या पोटांनी.......
नमस्‍कार करून, परत टेबलाकडे आलो,तोवर वाढायला सुरवात झालीच होती.पोरे मला-मला करत होती,धक्‍का-बुक्‍की करत होती.मोठी माणसे जरा मागे होती.म्‍हातार्‍या बाया एकीकडे,भिंतीशी उभ्‍या होत्‍या.साधूंचे कोंडाळेही अधीर झाले होते.सर्वांच्‍या नजरेत तीच ती आदिम भूक,जी माणसाला पोटासाठी काहीही करायला लावते. बरेवाईट वागायला भाग पाडते; लाज-संकोचही नष्‍ट करते, ती भूक! गोळाभर अन्‍नासाठी इतकी अजिजी,हातघाई करणारी ती माणसे बघून माझ्‍या पोटात कालवलं अगदी! रडू यायला लागलं.डोळे घळाघळा वाहू लागले. इतकं अन्‍न, इतकी मुलेमाणसे बघूनही खूप अपुरं-अपुरंसं वाटायला लागलं.कोण आम्‍ही? कितीसं अन्‍न?कुणाकुणाला पुरे पडणार ते?कशी भागणार भूक?ह्‍यांचीही स्‍थिती काही वेगळी नव्‍हती.आधी आम्‍ही विचार केला होता की,आपण बनवून आणू व आपल्‍या हातांनी वाढू,असं. पण आता बघत होतो की, हे असं वाढणं नि इतक्‍या लोकांना हाताळणं आम्‍हांला जमलं नसतंच! आमच्‍याने तर हे बघवलंही जात नव्‍हतं..आम्‍ही असाही विचार केला होता की, आपण त्‍यातलीच पुरीभाजी खाऊन घेऊ,प्रसाद म्‍हणून..म्‍हणून बाईंना दुपारी स्‍वयंपाकाला नको असं सांगितलं होतं;पण, तिथे खाणंही आम्‍हांला शक्‍य वाटत नव्‍हतं.बघता बघता अन्‍न संपत आलं.माणसंही आटोक्‍यात आली होती.पोरं हात रिकामे करून,पुन:पुन: मागायला येत होती.४/५ साधू तिथेच घोटाळत होते. मग ह्‍यांनी हिशेब चुकता केला व आम्‍ही निघालो.साधू खिडकीजवळ आले; खाना दिया,लेकिन दक्षना किधर मिली?..झालं..ह्‍यांना उखडायला वेळ लागणार नव्‍हता. पटकन्‌ पर्समधून ४०/५० रुपये काढून दिले नि निघालो, भरल्‍या मनाने,वाहत्‍या डोळ्‍यांनी आणि रिकाम्‍या पोटांनी.......
Monday, September 24, 2007
प्राण्‍यांवरचे प्रेम?..
नेहमीप्रमाणे walk साठी दोघे बाहेर पडलो.वळणाशीच आम्‍हांला बंटीने गाठले.मोठ्‍या खुशीने अंगावर उड्‍या-बिड्‍या मारुन त्‍याने आपला आनंद व्‍यक्‍त केला,नि आमच्‍याबरोबर walk ला येण्‍याचे जाहीर केले; नव्‍हे, आमच्‍यापुढे चालूही लागला.बंटी, शेजारच्‍या पाठककाकांचा कुत्रा. आता त्‍याने पाठककाकांना की काकांनी बंटीला disown केले,माहीत नाही, पण आता तो सगळ्‍या गल्‍लीचा कुत्रा आहे. वृत्तीने अतिशय प्रेमळ आहे, पण आल्‍या-गेल्‍यांवर चागलाच लक्ष ठेवून असतो.गल्‍लीत कोणी आलेले खपत नाही त्‍याला मुळीच! आमच्‍याबरोबर चालताना,मस्‍त शानमध्‍ये चालतो.वाटेत येणार्‍या लहानमोठ्‍या कुत्र्‍यांकडे अजिबात लक्ष देत नाही.कुणाच्‍या अध्‍यात-मध्‍यात नसतो.कुरापतीही काढत नाही. तर, असे आम्‍ही पाथर्डी फाट्‍याच्‍या दिशेने निघालो. साईबाबा मंदिराच्‍या अलिकडे, पांढरा कुर्ता-पायजमा घातलेले एक साठीचे गृहस्‍थ समोरून येताना दिसले. उंचे-पुरे,एकदम आडमाप. हातात साखळीने बांधलेला, लुकडासा, बिनशेपटीचा डोबरमन;दुसर्‍या हातात एक दणकट दांडू.. छडी नव्‍हे बरं.. दांडू! पूर्वी मी पाहिलं होतं, कुत्रे फिरवणार्‍यांच्‍या हातात एखादी छडी नाहीतर फांटी असायची,त्‍याने कुठे तोंड लावू नये,वा साखळीला ओढ देऊ नये म्‍हणून; पण इथे तर चांगला दंडा होता, आणि.... आणि काय होतय हे कळायच्‍या आत, त्‍या माणसाने कच्‌कन तो दंडा बंटीच्‍या पाठीत हाणला.. आईईग्‍ग.. बंटीबरोबरच मीही कळवळले. खरंतर बंटी अगदी सरळसोट चालत होता; खोडीही काढली नव्‍हती. त्‍याला इतक्‍या जोराने मारायचे काहीच कारण नव्‍हते. मी तर चांगलीच खवळले.
त्‍यांना म्‍हणाले,'वा: वा...हा चांगला न्‍याय आहे.स्‍वत:च्‍या कुत्‌र्‍यावर एवढं प्रेम करता,आणि तशाच दुसर्‍या कुत्‌र्‍याला इतक्‍या जोरात मारूच कसे शकता तुम्‍ही??काय हा राक्षसीपणा?'
तो;- 'ओ बाई,तो चावला असता ना ह्‍याला..'
मी;- 'अजिबात चावला नसता.तो सरळ चालत होता..का मारलंत त्‍याला उगीच?'
तो;- 'ओ..मग सुट्‍टा कुत्रा घेऊन कशाला फिरता? घरी ठेवा ना...'
मी;- 'मग तुम्‍हीच ठेवा ना तुमचा कुत्रा घरी, एवढी त्‍याला चावायची भीती वाटते तर!! कुत्‍र्‍याच्‍या प्रेमाचं एवढं प्रदर्शन करता.. तर हे तुमचं प्रेम झालं का? राक्षस कुठले! काही माणुसकी आहे की नाही?'
मग तो आणि मी..संतापात व्‍हायची तेवढी सगळी तूतू-मीमी झाली....हेही मग मोठा आवाज काढून माझ्‍या मदतीला धावले....मग,समोरून येणार्‍या एका काकांच्‍या जोडीने,'जाऊ दे हो,नका रागावू इतके'असे आम्‍हांला चुचकारले.. मग परत आम्‍ही तिघे पुढे चालू लागलो.संतापाने घामाघूम झालो होतो अगदी;डोळेही भरून आले होते.मनात प्रश्‍नांचा कल्‍लोळ ही उठला होता.....
- या म्‍हातार्‍याने दाखवलेले हे प्रेम?? हे कसले प्रेम?..
- पाळीव प्राण्‍याच्‍या गळ्‍यात साखळी घालून,त्‍याला बंधनात ठेवणे,हे प्रेम??..
- जो प्राणी त्‍या म्‍हातार्‍याचा पाळीव प्राणी आहे,तशाच दुसर्‍या प्राण्‍याला तो इतक्‍या जोरात मारू शकतो,हे प्रेम??
- आणि शेवटी, कुणी जर चूक दाखवली, तर त्‍याला उलट बोलून अपमानित करणे, हे प्रेम??
- कुत्‌र्‍यांच्‍या सारखीच माणसेही पिसाळायला लागली आहेत का हल्‍ली??.......
त्‍यांना म्‍हणाले,'वा: वा...हा चांगला न्‍याय आहे.स्‍वत:च्‍या कुत्‌र्‍यावर एवढं प्रेम करता,आणि तशाच दुसर्‍या कुत्‌र्‍याला इतक्‍या जोरात मारूच कसे शकता तुम्‍ही??काय हा राक्षसीपणा?'
तो;- 'ओ बाई,तो चावला असता ना ह्‍याला..'
मी;- 'अजिबात चावला नसता.तो सरळ चालत होता..का मारलंत त्‍याला उगीच?'
तो;- 'ओ..मग सुट्‍टा कुत्रा घेऊन कशाला फिरता? घरी ठेवा ना...'
मी;- 'मग तुम्‍हीच ठेवा ना तुमचा कुत्रा घरी, एवढी त्‍याला चावायची भीती वाटते तर!! कुत्‍र्‍याच्‍या प्रेमाचं एवढं प्रदर्शन करता.. तर हे तुमचं प्रेम झालं का? राक्षस कुठले! काही माणुसकी आहे की नाही?'
मग तो आणि मी..संतापात व्‍हायची तेवढी सगळी तूतू-मीमी झाली....हेही मग मोठा आवाज काढून माझ्‍या मदतीला धावले....मग,समोरून येणार्‍या एका काकांच्‍या जोडीने,'जाऊ दे हो,नका रागावू इतके'असे आम्‍हांला चुचकारले.. मग परत आम्‍ही तिघे पुढे चालू लागलो.संतापाने घामाघूम झालो होतो अगदी;डोळेही भरून आले होते.मनात प्रश्‍नांचा कल्‍लोळ ही उठला होता.....
- या म्‍हातार्‍याने दाखवलेले हे प्रेम?? हे कसले प्रेम?..
- पाळीव प्राण्‍याच्‍या गळ्‍यात साखळी घालून,त्‍याला बंधनात ठेवणे,हे प्रेम??..
- जो प्राणी त्‍या म्‍हातार्‍याचा पाळीव प्राणी आहे,तशाच दुसर्‍या प्राण्‍याला तो इतक्‍या जोरात मारू शकतो,हे प्रेम??
- आणि शेवटी, कुणी जर चूक दाखवली, तर त्‍याला उलट बोलून अपमानित करणे, हे प्रेम??
- कुत्‌र्‍यांच्‍या सारखीच माणसेही पिसाळायला लागली आहेत का हल्‍ली??.......
Sunday, August 19, 2007
राज कपूर..
लोकसत्‍ता वाचत होते.निळ्‍या डोळ्‍यांचा राजपुत्र अशा शीर्षकाखाली राज कपूरच्‍या चित्रपटांचा महोत्‍सव झी सिनेमा साजरा करणार असल्‍याची बातमी होती.ह्‍यांना सांगितल,तर म्‍हणाले, वाच ना सगळं मोठ्‍याने,....
"त्‍याच्‍या निळ्‍या डोळ्‍यात कायम स्‍वप्‍नं तरळत असायची.कपाळावर आलेले बेफिकीर केस,तोंडात सिगरेट आणि डोळ्‍यात जादूभरली निळाई घेऊन तो त्‍याच्‍या स्‍टुडिओत तासन्‌तास काम करायचा.राजस वर्ण,प्रभावी व्‍यक्‍तिमत्‍व, मधाळ हसू आणि अथांग निळे डोळे असलेला हा जादुगार लोकांना स्‍वप्‍ननगरीत नेण्‍यासाठी भव्‍यदिव्‍य अस एक विश्‍व उभारण्‍यात गढलेला असायचा. मग त्‍या स्‍टुडिओतून त्‍याची स्‍वप्‍नं चित्रपटगृहांत झळकायची, ..आणि... आणि लोक हरखून जायचे...
जाने ना नजर,पह..पहचाने..ज..जिगर...द..दम..भर जो उ..उधर म..मु..मुँह फे....फेरे
तेवढयात हे म्‍हणाले, अगं,अशी काय अडखळते आहेस वाचताना... हो ना, मलाही काही उमजेना......
तर झालं असं की,या ओळी बिना चालीच्‍या कधी म्‍हटल्‍याच नाहीत.. कधी म्‍हणणंही शक्‍य नाही.....
जणू या शब्‍दांत सूर built-in च होते........बघा ना तुम्‍हीही वाचून!!
"त्‍याच्‍या निळ्‍या डोळ्‍यात कायम स्‍वप्‍नं तरळत असायची.कपाळावर आलेले बेफिकीर केस,तोंडात सिगरेट आणि डोळ्‍यात जादूभरली निळाई घेऊन तो त्‍याच्‍या स्‍टुडिओत तासन्‌तास काम करायचा.राजस वर्ण,प्रभावी व्‍यक्‍तिमत्‍व, मधाळ हसू आणि अथांग निळे डोळे असलेला हा जादुगार लोकांना स्‍वप्‍ननगरीत नेण्‍यासाठी भव्‍यदिव्‍य अस एक विश्‍व उभारण्‍यात गढलेला असायचा. मग त्‍या स्‍टुडिओतून त्‍याची स्‍वप्‍नं चित्रपटगृहांत झळकायची, ..आणि... आणि लोक हरखून जायचे...
जाने ना नजर,पह..पहचाने..ज..जिगर...द..दम..भर जो उ..उधर म..मु..मुँह फे....फेरे
तेवढयात हे म्‍हणाले, अगं,अशी काय अडखळते आहेस वाचताना... हो ना, मलाही काही उमजेना......
तर झालं असं की,या ओळी बिना चालीच्‍या कधी म्‍हटल्‍याच नाहीत.. कधी म्‍हणणंही शक्‍य नाही.....
जणू या शब्‍दांत सूर built-in च होते........बघा ना तुम्‍हीही वाचून!!
Saturday, August 18, 2007
surgery on trigger finger :-2
मला तर काही सुचतच नव्‍हतं.. काय झालं हे असं!! घसा शिथिल झाला होता, तो Anaesthesia मुळे नव्‍हता का? तिचं म्‍हणणं, smoking मुळे narrowing झालं आहे, किंवा स्‍वरयंत्रावर काही growth झाली आहे... ही emergency आहे ? की accident? की पाटील madam ची mistake ? दोघेही doctors तिला protect करताय्‌त का? local anaesthesia मध्‍ये operation करण्‍याचं ठरल असताना general anaesthesia का द्‍यावा लागला? मग तो देण्‍याआधी नळी का नाही घातली? संग्रामला फोन करुन
सर्व परिस्‍थिती सांगितली......तो दोन्‍ही doctors शी बोलला....... म्‍हणाला, आई , आपण हे सगळं त्‍यांना नाही बोलू शकत.....त्‍यांनी त्‍या परिस्‍थितीत योग्‍य तेच केलं असणार..
इतकेच सांगतो की, आपल्‍या नशिबाने बाबांचे फक्‍त दातांवर निभावले आहे!
त्‍याच्‍या आश्‍वासक शब्‍दांवर पूर्ण विश्‍वास टाकला,
आणि निश्‍चिंतपणे ह्‍यांची काळजी घ्‍यायला पुढे सरसावले.......
सर्व परिस्‍थिती सांगितली......तो दोन्‍ही doctors शी बोलला....... म्‍हणाला, आई , आपण हे सगळं त्‍यांना नाही बोलू शकत.....त्‍यांनी त्‍या परिस्‍थितीत योग्‍य तेच केलं असणार..
इतकेच सांगतो की, आपल्‍या नशिबाने बाबांचे फक्‍त दातांवर निभावले आहे!
त्‍याच्‍या आश्‍वासक शब्‍दांवर पूर्ण विश्‍वास टाकला,
आणि निश्‍चिंतपणे ह्‍यांची काळजी घ्‍यायला पुढे सरसावले.......
Subscribe to:
Posts (Atom)