काल रात्री पिल्‍लू झोपतच नव्‍हतं, काही केल्‍या!! दोन वाजून गेले होते ,
मिनूही अगदी थकून गेली होती.....शेवटी एकदा दोघेही झोपले..
मीही अंथरुणाला पाठ टेकणार,तोच फोनची रिंग वाजली..
मिनूने घेतला..आई,बाबांचा फोन..
मी घेतला,अहो,काय झालं?..
सुषा,मला झोप येत नाहीये..
घाईघाईत आमच्‍या खोलीत गेले..म्‍हंटलं,काय होतंय हो?
त्‍यांना झोपच लागत नव्‍हती..मग गोळी दिली,पाणी दिलं.
.म्‍हटलं,जरा कुरवाळुन,थोपटून,मग जावं झोपायला..
सुषा,प्‍लीज,पाठीवरुन हात फिरव ना!...एकदम आज्ञा सुटली...
हुं!! म्‍हणजे आता मी जे करणार,ते ह्‍यांच्‍या आज्ञेने..
मला करायचे,म्‍हणून नाही!!
आता त्‍या करण्‍यातली मजाच गेली...
का हे इतक्‍या घाईने सांगतात? का मुळीच वाट पहात नाहीत?
खाली साईबाबांना मनापासून धूपदीप करतात ना?
मग त्‍याना सबुरी, patience चा अर्थ का कळत नाही?
धीर धरणे का जमत नाही?
मग जरा वेळाने झोपायला गेले.......
No comments:
Post a Comment